Έχουμε ακούσει πολλές φορές ότι η ιστορία γράφεται όπως εξυπηρετεί τα συμφέροντα του καθ’ ενός. Αυτό δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό τις περισσότερες φορές είναι ότι αυτός που συγγράφει ιστορικά κείμενα ( τα περνάει μέσα από πολιτικές πεποιθήσεις και κομματικά φίλτρα).
Για να μπορέσουμε να έχουμε μια σφαιρική αντίληψη, για το ίδιο γεγονός θα πρέπει να διαβάσουμε ότι έχει γραφτεί γι αυτό, να παρατηρήσουμε ποιος παραθέτει τεκμήρια ώστε να αποδεικνύει αναμφισβήτητα την εγκυρότητα των γεγονότων και ότι συνέβησαν έτσι και την σοβαρότητα της προσωπικότητας του συγγραφέως.
Σε συζήτηση που είχαμε σε γραφείο ενός συλλεκτικού περιοδικού στην Αθήνα, ο φίλος, συλλέκτης και στιχουργός Μάνος Ελευθέριου πριν πεθάνει τον Ιούλιο του 2018, είχε πει το εξής φιλοσοφημένο: “Εάν δεν είσαι συλλέκτης, άθελα σου γίνεσαι λίγο ή πολύ αναξιόπιστος ιστορικός“. Αναλύοντας τα λόγια του είχε απόλυτο δίκιο. Ο συλλέκτης για να γράψει για κάποιο γεγονός, παίρνει ερεθίσματα από τα τεκμήρια της συλλογής του (Είναι κάτι σαν τα παλιά τραγούδια που ήταν βιωματικά και δεν ενέγραφαν στοίχους πάνω στην μουσική). Διασταυρώνει τα στοιχεία και προσπαθεί να το περιγράψει όσο ποιο αντικειμενικά γίνεται για να μην αδικήσει το ίδιο το γεγονός. Κάθε περιττό για να στολίσει το κείμενο, αλλοιώνει την αλήθεια.
Βλέπουμε παιδαγωγούς ή παιδαγωγικές ομάδες που εργάζονται με ιδιαίτερα βίαιους νέους. Προσπαθούν να τους βοηθήσουν να συγκροτήσουν τη ζωή τους. Εάν πρώτο βήμα γι αυτούς είναι να βγουν από το συνηθισμένο περιβάλλον της ζωής τους. Να αισθανθούν ξανά την χαρά και τον θαυμασμό γι αυτά που βλέπουν ή για αυτά που μπορούν να νιώσουν.
Από μια τόσο μεγάλη παράδοση σαν την Ελληνική, έχουμε να αντλήσουμε έναν ανεξάντλητο πλούτο που μπορεί να εμπλουτίσει τη ζωή μας και να της ανοίξει άλλες οπτικές. Έχουμε μια μεγάλη ιστορία, δηλαδή μια μεγάλη κληρονομιά. Ο σκοπός της κληρονομιάς δεν είναι να μας δικαιώσει. Η κληρονομιά από μόνη της δεν μας καθιστά πλουσίους και μοναδικούς. Αλλά οφείλουμε μια αναγνώριση σε εκείνους που μας την κληροδότησαν με μεγάλες θυσίες και σκληρούς αγώνες.
Αυτοί είχαν την ελπίδα ότι οι θυσίες τους θα συμβάλουν σε έναν καλύτερο κόσμο. Εμείς είμαστε οι κληρονόμοι που πρέπει να δεχθούμε με αίσθηση χρέους την ιστορία μας. Πολλές φορές ακόμη και σε δημόσιες συζητήσεις που μου δίνεται η ευκαιρία, προβάλω την άποψη ότι μάθημα τοπικής ιστορίας πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Είναι σημαντικό να μαθαίνουμε από μικρά παιδιά την ιστορία του τόπου που γεννηθήκαμε, ζούμε και μεγαλώνουμε.
Γνωρίζοντας και θαυμάζοντας την ομορφιά και το μυστήριο αυτού του κόσμου θα αντιληφθούμε την αρμονία και την πολυπλοκότητα ακόμη και στα πιο απλά πράγματα που βλέπουμε.
Θα καταλάβουμε ότι δεν είναι όλα για να τα χρησιμοποιούμε και για να τα υποτάσσουμε στο (θέλω μας). Ούτε τα πράγματα ούτε οι άνθρωποι. Είμαστε τυχεροί που είμαστε παρόντες, μπροστά σε όλα αυτά που υπάρχουν και μας προσφέρονται, χωρίς να τα έχουμε φτιάξει εμείς. Είναι ένα δώρο προς εμάς.
Όταν λοιπόν οι ΔΑΣΚΑΛΟΙ και όχι οι εργαζόμενοι στη μάθηση διδάξουν σωστά στα παιδιά την ιστορία του τόπου τους, τα παιδιά θα την αξιολογήσουν, θα την αγαπήσουν και όχι μόνο δεν θα την καταστρέφουν στην πρώτη τους αντίδραση, αλλά αντιθέτως θα την προστατεύουν.