Τα παλιά παιχνίδια έχουν μεγάλη ιστορία, από την αρχαιότητα μέχρι του 20ου αιώνα. Ξύλινα, επιτραπέζια παιχνίδια, κούκλες όλων των ειδών, κουδουνίστρες και μινιατούρες ήταν μερικά από τα παιχνίδια που έπαιζαν και διασκέδαζαν τα παιδιά.
Στη νεότερη Ελλάδα οι μητέρες έφτιαχναν στα κορίτσια τους κούκλες από ζυμάρι, στάχια, κουρέλια, ή από κάλτσες παραγεμισμένες με άχυρα.
Τα αγόρια προτιμούσαν τα ομαδικά παιχνίδια που έπαιζαν συνήθως σε πεζούλια. Πεντοβολα, ντάμα, σαλίγκαρο, βεζίρη, βόλους, σβούρες, τρίλιζα ή άλλες κατασκευές ξύλινες που κατασκεύαζαν μόνοι τους οι πατεράδες τους. Στις δεκαετίες του 50 και του 60 οποίος είχε πατίνι, ήταν ο αρχηγός της παρέας.
Κάθε παλιό παιχνίδι κουβαλά πάνω του, τη μυρωδιά του χρόνου. Σε μεταφέρει σε ένα άλλο κόσμο γεμάτο χρώμα και παιδικά χαμογέλα. Τα Χριστούγεννα συνήθως ήταν η χαρά των παιδιών που θα αποκτούσαν το καινούριο τους παιχνίδι. Θα το έφερνε ο Άγιος Βασίλης και θα το άφηνε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Όποιος είχε πάτερα ναυτικό ήταν τυχερός, διότι, ο μπαμπάς του μετά από κάθε ταξίδι θα έφερνε κάποιο τσίγκινο κουρδιστό (τραινάκι, αυτοκινητάκι, κλόουν με τύμπανα κ.λπ.)
Επίσης στα πανηγύρια τα παιδιά μπορούσαν να αποκτήσουν ιδιαίτερα και φθηνά παιχνίδια από τους παραδοσιακούς ερασιτέχνες κατασκευαστές παιχνιδιών <<τα πανηγυριώτικα>>. Υπάρχουν ακόμη και τα χαρτάκια που τα έβρισκες μέσα στην συσκευασία της σοκολάτας και τα κολλάγαμε με αλευρόκολλα στο άλμπουμ. Όταν το συμπλήρωνες το έστελνες στην εταιρία και έπαιρνες συνήθως μια δερμάτινη μπάλα.
Πάντα όμως είχαν κάτι να σε διδάξουν, όπως τα παλιά παραμύθια,(ιστορία, γεωγραφία κ.λπ.). Τον 21ο αιώνα μπήκαμε κυρίως στο παιχνίδι από πλαστικό, κατασκευασμένο στην Κίνα για οικονομικούς λογούς και από μεγάλες εταιρίες.
Το παρήγορο είναι ότι μέσα στον μεγάλο όγκο της παραγωγής στο πλαστικό παιχνίδι, παράγονται και σε μικρές, ποσότητες κάποια <<ρετρό>> τσίγκινα κουρδιστά αντίγραφα από παλιά παιχνίδια από Κίνα. Επίσης κάποια μεταλλικά συνήθως μηχανές και αυτοκίνητα από τρίτες χώρες.
Κόμικς.
Αναφέρεται και ως ένατη τέχνη. Είναι μια μορφή οπτικής τέχνης που αποτελείται από διαδοχικές εικόνες που συνδυάζονται με κείμενο, το οποίο ως εκφερόμενος λόγος τοποθετείται σε <<συννεφάκια κειμένου>> ως περιγραφή σε λεζάντα. Αναλόγως το πως ορίζει κάνεις τα κόμικς, οι ρίζες τους μπορούν να αναζητηθούν στον 15ο αιώνα η ακόμη και στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Η σημερινή μορφή τους (με καρέ και κείμενο σε συννεφάκια ) εμφανίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα. Γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα στην Αμερική κυρίως από τις ιστορίες με υπερήρωες.
Στην Ελλάδα κυρίως από την δεκαετία το 60 και μετρά δεν νομίζω να υπάρχει παιδί που να μην διάβαζε και μάζευε τα κόμικς του( Μικυ-Μάους, Μπλέηκ, Σεραφίνο, Τιραμόλα, Λουκι-Λουκ, Ταρζάν, Περιπέτεια, Εικονογραφημένα Κλασικά) και πολλά άλλα ήταν από αυτά που περιμέναμε να κυκλοφορήσουν κάθε βδομάδα για εύκολο και γρήγορο διάβασμα. Κυκλοφορούσαν όμως και τα: Μικρός Κάου-Μπόυ, Μικρός Σερίφης, Μικρός Αρχηγός, Κράνος κ.α.) που είχαν λιγότερη εικονογράφηση και μεγαλύτερο κείμενο.
